Skałki na Duchowej Górze. (Na mapce oznaczone jako 7)
Wznosząca się nad Lipnicą Dolną Duchowa Góra (399 m) mieści na swym szczycie trzy grupy wychodni piaskowcowych. W najwyższym punkcie góry, wśród sosnowego lasu ulokowała się sporej wielkości ambona, wierzchnia warstwa wynurzającej się z podłoża ławicy piaskowcowo-zlepieńcowej. Ambona od strony wschodniej i południowo-zachodniej tworzy próg wysokości około 2 m, poniżej którego stok opada dość stromo. Długość skałki wynosi 8 m, a szerokość 2,5 m. Powierzchnia stropowa jest nieregularna, ze śladami powierzchniowych odłamów.
Około 40 m od szczytu, na stoku południowo-zachodnim znajduje się kolejna wychodnia, ta wykształcona jest w postaci niewielkiej baszty o wysokości 2 m i podstawie 2 na 3 m. W dolnej warstwie skałki wytworzyło się wnęka, wgłębienie to powstało wskutek podsiąkania wody z gleby i wymywania lepiszcza spajającego ziarna piaskowcowego złoża. Ściany skałki są mocno zwietrzałe, łuszczące się.
Trzecią partię skałek, które stanowiły niegdyś jeden potężny kompleks piaskowcowo-zlepieńcowy, spotkamy około 150 m na zachód od ambony szczytowej. Jest to niewielka grzęda skalna o długości 8 m. Zbudowana jest ona ze zlepieńca i składa się z kilku występów blisko siebie zlokalizowanych.
Legenda prawi, iż skałki były miejscem spotkań diabłów i duchów nieczystych, i od nich to góra wzięła swoją nazwę.
Na szczycie góry hałasy, wrzawy,
Przez co w dolinach wtórują echa,
To czartów niecne słychać zabawy
I duchów skalnych z tańca uciecha.
Rano, na górze, nad starym szlakiem,
Zamknęły się duchy kamiennym szańcem,
Spokojnie wszędzie, jak zasiał makiem,
Milczą dzień cały zmęczone tańcem.
c.d.n.
Tekst i zdjęcia: Czesław Anioł
