Trzy Skałki
Kolejną grupą ostańców skalnych jest mało znany zespół wychodni piaskowcowych w zachodniej części masywu Paprotnej zwany „Trzy Skałki”. Znajdują się one tuż poza obrębem Wiśnicko-Lipnickiego Parku Narodowego, w Łąkcie Górnej. Ich wielkość, wykształcenie form, a także oryginalna mikro rzeźba skalnych ścian, czyni z nich niezmiernie interesującą grupę skałek. Warto, by one także stały się pomnikiem przyrody nieożywionej. Patrząc na stan niektórych skalnych zabytków w tym rejonie aż trudno uwierzyć, że „Trzech Skałek” nie dosięgła jeszcze ręka wandala. Jedynie wspinacze zaakcentowali tu swoją obecność pozostawiając ślady swej eksploracji. „Trzy Skałki” zajmują cypel wąskiego grzbietu wychodzącego w kierunku zachodnim z jednej z wyrazistych kulminacji masywu.
Z geologicznego punktu widzenia skałki wykształcone są w piaskowcach istebniańskich dolnych, w obrębie ich zalegania w brzegowych partiach rozległej antykliny mającej tu swój graniczny, południowy zasięg. Zespół wychodni piaskowcowych odsłania się na długości około 45 m i tworzy wyodrębnione w płaszczyźnie zbocza trzy znacznych rozmiarów skałki. Wykształcone są one w postaci graniastych ambon „wrośniętych” w stok ścianą południową, tak więc w całej okazałości skałki prezentują swe skalne walory wyłącznie od strony północnej. Ten widok podziwiać można w zasadzie wczesną wiosną lub późną jesienią, gdy nie zasłaniają ich rozwinięte krzewy i liście drzew.
W niewielkiej odległości od „Trzech Skałek” znajduje się też inna skalna osobliwość, a mianowicie wodospad, ten choć niewielki, jest jednym z nielicznych tego typu form na Pogórzu Wiśnickim. Struga wody spływa tu z krawędzi wychodni piaskowcowych spadem około 1 m wysokości.
Tekst i zdjęcia: Czesław Anioł
