Skałki „U Hosaja” – pomnik przyrody nieożywionej.
(Na mapce oznaczone jako 6)
Na jednym z bocznych ramion Duchowej Góry, w pobliżu miejsca gdzie stał niegdyś w ciągu szlaku węgierskiego przydrożny zajazd, rozpostarła się malownicza grupa ostańców. Jest to niezmiernie ciekawy leśno – skalny zakątek, swoiste ustronie ciszy i krajobrazowego ładu. Obejmując skałki ochroną prawną w formie pomnika przyrody nieożywionej, nadano im miano „Skałki u Hosaja” (od nazwiska właściciela lasu). Piaskowcowe wychodnie tworzą tu grzędę skalną ciągnącą się na długości około 40 m ze wschodu na zachód. Grzęda składa się z pięciu zasadniczych skałek i kilku mniejszych występów usytuowanych na obrzeżu, jak i w osi grzędy.
Grzęda powstałą w obrębie jednej, potężnej ławicy gruboziarnistego piaskowca, a rozpad jej i dalszy rozwój rozczłonkowanej struktury, następował wzdłuż poziomych i pionowych spękań ciosowych. We wschodniej części grzędy znajduje się najwyższa skałka, jest to baszta o wysokości 2,5 m, długości 4,5 m. Skałka ta stanowi najwyższy poziom ławicy, która nie występuje już w części środkowej i zachodniej prezentowanej grzędy. Dwie kolejne skałki (środkowa część grzędy) są również basztami. Dalszy ciąg pasa wychodni stanowi znacznych rozmiarów ambona, jest to niższy, trzeci poziom warstwy skalnej. Ostatnią skałką zamykającą od zachodu grzędę, jest poprzecznie usytuowana do poprzednich, ambona wykształcona w najniższym (czwartym) poziomie ławicy.
Śledzenie układu warstw skalnej ławicy, ciosowych spękań w jej obrębie, odczytywanie procesów wietrzeniowych formujących wychodnie (tu bardzo czytelnych), może stać się niezwykłą przygodą na tym skalnym szlaku wokół Lipnic.
Tekst i zdjęcia: Czesław Anioł
